13032020
Vrijdag
Het was een magere troost te beseffen dat je niet eens bijgelovig hoefde te zijn om te ondergaan hoe zwarte katten plots vreemd konden gaan janken.
Vrijdag den dertiende
Vol vrolijkheid, alsook uit een vorm van wat luiheid, hadden skilatten met een fluo ondertoon de woonkamer nog wat rozig gekleurd., nog wat nasmeulend, het was immers een geweldige trip geweest.
Badmutskes vol met witte stippen, tekenden niet alleen kinderverhalen, maar ook onze hilariteit.
Dames in hun beste doen hadden luid meegezongen met éne Marco, zelf had ik niet gedurven, ik had aan de katten gedacht.
Niet iedereen stortte zich zomaar blindelings in het ongewisse, alleen al van het woord Harakiri zou je zomaar spontaan een black Friday kunnen krijgen .....
Inderdaad, we waren van die krokusskiërs geweest & amper luttele dagen voor die bewusteloze vrijdag weer thuisgekomen ....
Mijn longen hadden zich vol gezonde Oostenrijkse winterlucht gezogen.
Ook de deugd, de vreugde, de lol, de slappe lach .... de gezelligheid - ach wat, hoe kon je maar in twee woorden omschrijven hoe iets fantastisch was geweest ...
Vol bergen energie had ik weer in een handstand gestaan in een Merksemse sportclub, misschien wat salto's gesprongen, in een beproeving en een besef dat ik mijlenver verwijderd stond van een gouden Nina.
Op de turnvloer had iemand gekke vragen gesteld over handjes schudden & kusgedrag.
Op één of andere bizarre manier had ie ook voorspellingen gedaan waarin, ongetwijfeld niet alleen ik, maar ook anderen niet geloofden ...
Dat had ik wel gemerkt aan de opmerkingen die ontglipten toen we aan een toog vol gezelligheid ons vochtpeil weer probeerden op te krikken ....
en toch gebeurde het
het land ging in lockdown
het voelde alsof ik in een ongecontroleerde kopstand bleef staan
alles werd een waas
ik raakte in een soort sluimerstand alsof enkel de schim van mezelf was overgebleven
niemand drukte op enter
ENTER
De titel die ik bedacht had voor een boek dat ik ooit geschreven had, maar waarmee ik bovendien nooit wat had gedaan, paste perfect in het "nu"-moment van mijn leven.
Waarom had ik eigenlijk nooit iets gedaan met dat boek?
Veel tijd om daarover na te denken had ik niet ... of wacht, dat klopt niet hélemaal, plots had ik zeeën van tijd .... en toch leek ik op één of andere manier te lijden aan een tekort ervan ...
De dagen vlogen, maar ik kon ze niet grijpen, niet vatten ...
Een eeuwigheid zonder werk, gesloten sportclubs, thuis - gezellig thuis - niemand ... dagen zonder contacten
Ik schoof het boek "Het Gebeurt" weer tussen andere schrijfsels in de boekenkast & opende de laptop ...
Ik wist dat het tijd was voor nieuwe verhalen, nieuwe hoofdstukken.
Ik raakte in een soort isolement, waarbij ik de dagen probeerde te begrijpen, maar ik begreep ze niet.
Ik dacht aan Jack Nicholson die in "the shining" een soort van krankzinnig werd, omdat hij geen letter op papier kreeg.
In een averechtse wereld waarin alles op zijn kop leek te staan voelde ik dezelfde gekte, om een recht evenredig omgekeerde reden, ik kon niet stoppen met schrijven.
Dus stopte niet.
19032020/19042020
Het verhaal van wat die eerste coronadagen met me deden.
Alsof ik alle Noorden verloor, maar gelukkig nooit het bewustzijn.
sommigen verslonden het boek in minder dan geen tijd
anderen moeten er nog aan beginnen of zullen dat misschien nooit doen
ongetwijfeld zit er hier en daar nog een bladwijzer tussen gelezen en ongelezen pagina's
als iemand erover zweeg, dan wist ik niet goed wat te denken & dat mocht ook gewoon zo zijn
in Leuven volgde er een heuse boekbespreking, dat voelde goed
er viel een kaartje in de brievenbus met een bedankje om de lezer mee te nemen in mijn verhaal
en daar was ook het allermooiste compliment, dat nagels met koppen sloeg en waarvoor ik iemand heel erg dankbaar was:
een boek waarin niets gebeurt, maar dat je meesleept van het begin tot het einde en dat je in één ruk doet uitlezen
en wie weet .... misschien ben jij nog geïnteresseerd in een exemplaar?
