2
Sprong
Ik had de zwaarste coronaperikelen, weliswaar niet zonder kleerscheuren maar toch met opgeheven hoofd & niet bang om de juiste weergave van mezelf te tonen, doorstaan. Dat moet nog tijdens de eerste golf zijn geweest en best wel snel, ook al lijkt er in mijn nabeleving veel meer dan een dikke maand over die periode te zijn verstreken. Het moet dat moment zijn geweest waarop ik mijn eigen boek "mes jours en quarantaine" dichtklapte, dat het weer beter was beginnen gaan.
Kort daarna had ik weer aan 't werk gemogen, weliswaar vol beperkingen en niet alle dagen, maar toch - ik zat weer op de snelweg van het leven vol dolle ritten & volgde het juiste spoor terwijl je ook wel kon merken dat een losgeslagen schip regelrecht op de klippen afvoer ...
Vol doorzettingsvermogen en goed geloof, vertrouwde ik erop dat het schip weer op koers zou geraken. Toch moet twijfel stout rond mijn oren hebben staan slaan.
Ik kon vechten, zelfs blijven vechten, maar niet als een leeuw in een kooi.
Dat had ik nog maar pas ontdekt op pagina 277 van MJE40'ne.
Ik wist hoe snel je kopje onder kon gaan en daar had ik dit keer geen zin meer in, .... er restte mij nog maar 1 gedachte!
Spring
Spring dan toch!!!
Ongeveer een jaar na die eerste lockdown had Pasen me geen windeieren gelegd, al dromend had ik aan een keukenraam staan heupwiegen - alsook het fantastisch gevonden hoe Kate in een duet met Iggy stond te krijsen "Candy" Candy", het leven klonk vol zoetigheid. Ik dacht aan het warme haardvuur dat me het geheim van haar hut had toegefluisterd. Ik had het raam de rug toegekeerd en zocht naar een tafeltje.
Ik had perfect geweten met wie ik de tafel wou delen
Op een mooie zomeravond, op een laatste vakantiedag zoek ik op een overvol, gezellig terras een tafeltje .... er is er nog maar 1tje vrij ... ik zoek een stoel en vlei me neer temidden van een schouwspel vol leven.
Met grote sympathie volg ik de groteske onschuldige gebaren van een jeugdige Cazi .... al is ie niet zo onschuldig als dat hij laat blijken. Het bezorgt me bergen plezier daar aan een tafeltje .... voor 4
Plots vraagt iemand uit het dronkemansgezelschap of het boek waarin ik lees een boek is dat ikzelf schreef ....
Zo zichtbaar kon ik in het leven zijn.
Toen ik het boek beginnen schrijven was had ik nooit geweten hoe het zou aflopen, eveneens misschien niet eens verwacht dat het ook daadwerkelijk zo zou aflopen. Bij aanvang had ik nog vaste grond onder mijn voeten gevoeld. Zonder omkijken was ik vol goede moed op een afgrond afgestapt. Beter had ik af en toe wel eens omgekeken, dan was ik niet zo geschrokken toen ik viel.
LATER
Nog steeds vol grote sympathie keek ik naar Cazi en het leven zoals ik het misschien zelf ooit ook had ingevuld, iemand vroeg me wat ik las .... ik klapte het boek dicht en realiseerde me dat ik niet gevallen was maar gewoon op tijd gesprongen, ik wist hoe het boek zou eindigen .... aan tafel 404 genoot ik verder van het toneelstuk voor me, op een wolk boven mijn hoofd las ik in een tekstballon de titel
