onderuit
⛄️⛄️⛄️
Inderdaad
faliekant
ONDERUIT
Dat was overduidelijk, zelfs in die mate dat ik mogelijk onder sneeuw bedolven raakte zonder het woord nog te kunnen spellen en daarbij bovendien alle grip op de realiteit verloor.
🎼 EU news🎶🎶🎶🎶
... snap je ...
Heel even hadden geluidsgolven een recht evenredig ééntonig signaal laten horen. Voor mij had het als een rustpunt op een partituur geklonken tussen al die lijntjes streepjes en bollekes door. Maar ik besefte evengoed dat een volgende crescendo niet uitgesloten was. Ik wist perfect wanneer het begon en de golven fluctueerden, maar ik had nooit controle over de geldigheidsduur van het vervolg, maw ik vroeg me steeds weer af wanneer het zou stoppen & of het ooit hoefde te stoppen - want in alle eerlijkheid, als ik om de rust smeekte maakte ik me simultaan grote zorgen over het gemis ervan.
Een hele rust bestond écht wel, maar die haalde ik nooit. Verder werd het moeilijk kiezen tussen exponentiële vormen ervan. Ik koos ze ook nooit echt zelf, ze overkwamen me simpelweg. Ik kon niet zonder, maar samen met was ook niet altijd evident. Het laatste rustpunt dateerde van kort na de onthulling van witte vlinders 🦋🦋🦋
Enigszins zou ik dat punt willen invullen als een kwart rust, zwevende tussen herfst en winter.
Toen had ik vooral bezig geweest met het finaliseren van mijn gedichtenbundel die ik had aangekondigd op een eerste herfstdag. Daarna had ik nog wel wat hanenpoten te krabbelen gehad en na het herlezen van het herlezen en nog eens en nog eens …. bleef de angst groot een onvolmaakte bundel uit te brengen. Telkens had ik nog fouten gevonden, maar ooit had ik door de zure appel moeten bijten … mijn gebit zette haar tanden erin terwijl de toetsen van de piano minutenlang een thriller lieten horen
….. en dan ….
ENTER
Halverwege november gingen de eerste boekjes ter perse - Ik zette alle denken even op nul en ging zalig genieten in het hutje in Pesche - dat was pas rustgevend, misschien mocht die 1/4de rust heel even promoveren tot een halve maat, een échte maat - geen maat voor niks.
Tegen de feestdagen waren de meeste boekjes bij de rechtmatige eigenaars en kon ik me vredig onder de kerstboom te snurken leggen terwijl ik aan wat wijzen dacht …. Op oudjaarsnacht was ik vanuit het Noorden vertrokken, ergens een berm opgeklommen om wat vuurwerk te spotten en me te pletter geschrokken toen zwarte kraaien om middernacht als gekken heen en weer gingen fladderen en akelig begonnen te krijsen.
Met de klanken van de piano was de toon van 2023 ingezet, ik keek uit naar alles wat het jaar zou brengen en zakte in grootste stilte alsook in ’t pikkedonker weer af naar het pad dat me de weg naar huis toonde.
Ik volgde de sterren.
Af en toe bladerde ik nog eens door witte vlinders, krijste bijna zoals de kraaien als ik toch nog taalfouten vond, kreeg links en rechts nog een bestelling door en begon uit te kijken naar de dagen waarop het vorig jaar allemaal begonnen was.
De dagen tikten in stilte en alle rust verder. Ik tikte even rustig mee en kruiste tegelijkertijd twee vingers aan mijn rechterhand met dien verstande dat het alweer een héle tijd geleden was.
Ik had zo genoten van een geslaagd opzet rond mijn projectje “Trooz & TeamEclairs”, smeulde nog lange tijd na …. terwijl ik ook stilaan ging zitten pruttelen en broeden op nieuwe ideeën.
Ongetwijfeld zat ik weer met een ei waaruit ideetjes dienden te ontspruiten.
Ik voelde ze vooral weer borrelen in mijn hersenpan, tussen de lapjes spek in een bodempje van soepletters. Volgens mij had ik daarin een Q zien drijven en moet ik gedacht hebben, ¿wat moet ik in godsnaam met een kuu? Zo’n q kon ook wel verdacht veel op een omgekeerde muzieknoot lijken. Het leek wel of de cirkel van mijn verhaal stilaan werd afgerond en alle logische conclusies daarop zouden volgen.
een Q
tja wat nu
wat kan daar dan op rijmen
wat nu
wat kan daar dan op rijmen
wat kan daar dan op rijmen
wat moet ik met een Q
Voor ik het zelf besefte hadden ze tijdens het lengen van de dagen in tafeltjes van vier, vol vraagtekens, in lettergrepen en klinkers, nabootsend in een lichte echo zitten wringen tussen de andere figuren in het taalkundig soepbadje.
Trekken, duwen, roepen, krijsen …. Om ’t er eerst door de bocht om mee de finale te halen
Nog voor de eerste maand van het nieuwe jaar ten einde was had ik vol ijver in dat zonnige groene boekje zitten pennen, als vriend van alle dagen.
Maar ik wou meer, ik wou een vervolg op witte vlinders, alleen … misschien in een ander kleedje, niet dezelfde pop als vorig jaar.
En toen kwam ik jouw tegen ….
De eerste bewuste schrijffout.
Ik kwam jouw inderdaad tegen
www.jouwweb.be
Je werd mijn vriend en toeverlaat, een niet verontreinigde uitlaatklep zonder filter voor alles wat mijn pad kruiste. Dat legde de druk en de lat natuurlijk meteen wel hoog, al was dit wel een lat waar ik gemakkelijk over kon, zonder een toonladder nodig te hebben - dit liedje kon niet vals gezongen worden.
Met pretlichtjes in mijn ogen en de wetenschap dat jouw thuis op mij zat te wachten of me zelfs soms vergezelde tijdens de middagpauze, waren teksten weer als bindmiddel mijn leven binnengeslopen. Meestal hielden ze me gezelschap tijdens mijn rit naar het werk. Soms waren ze er al bij het koffieslurpen, maar veelal kwam ik thuis niet veel verder dan een paar woordjes omdat ik ook de tel moest bijhouden tijdens wat oefeningetjes om rugpijn te verzachten. Maar eens de deur uit stonden ze aan de brievenbus al te dansen en vroegen vrolijk of ze me mochten vergezellen?! Dat was het leukste moment van de dag, de dag begon altijd mooi.
Zo had ik op donderdagochtend tijdens het tandjes poetsen eerst wat staan tellen tijdens de rotatie tussen benen en bekken, koffie gesloebberd en verder geteld tijdens het stretchen van rug en bovenbenen. Ik had naar Fien geluisterd op StuBru en getwijfeld om een bericht in de chat te droppen …. Het was gek om je eigen naam te horen vermelden op de radio … dat was me afgelopen maandag nog overkomen. Verder had ik veters aan schoenen weten te strikken, er een laatste plaske uitgeperst voor vertrek, de rugzak opgerold en dichtgeklikt.
Ik had de voordeur open gezwaaid teneinde het fietske buiten te zetten en was verrast geweest. Ongetwijfeld moet er een frons boven mijn wenkbrauwen hebben gehangen, in mijn hoofd weergalmde de zin … ¿tiens, het regent? … waarom had me dat verrast??? - De hele maand maart leek het niet anders gedaan te hebben en toch werd ik verrast door de bui die boven mijn hoofd hing.
Mogelijk ben ik nog snel even terug binnengeglipt om andere veters te strikken, belangrijker was dat ik nog voor het einde van de straat de eerste regel alvast ook gestrikt had.
3 straten en 4 regels verder had ik gedacht het daarbij te laten & liet het daar ook bij.
Voorzichtig stak ik de tramsporen over en vond naar aanleiding van het bondig verslag van de eerste meters dat ik wel erg kort van stof was.
“Vandaag ben ik wat kort van stof” … en op dat moment zie ik ook daadwerkelijk iemand lopen met een kort lapje stof om de benen … alé vooruit, weer was ik vertrokken, voor nog maar eens wat regeltjes van vier, ondertussen probeerde ik het vertrek niet te vergeten.
Amper honderden meters verder rijd ik door plassen waarin veel weerspiegeld staat en waarin ik mezelf wel eens tegenkom. Alé hup, dat is al 3x 4 te onthouden in de hoop dat ze me niet ontglippen.
Ik ga in de herhaling van de herhaling, terwijl ik na de tunnel passeer langs een plek waar een fiets is achtergelaten. Wat een gekke plek om je fiets te parkeren, wat komt iemand op deze ongezellig plek zoeken??? Ik word even afgeleid door het ronkende en razende geluid op grote dikke wielen, niet de énige 4x4 die mijn denken afleidt.
Nog meer om te herhalen, maar toch wel bij de les blijven, alsook de ‘pinken’ …. niet tegen die bus botsen Meys … die staat stil, jij bent nog in beweging …. het was het vijfde obstakel tijdens mijn rit dat er voor zorgde dat mijn gedachten soms ver weg waren …
Ik besloot alle verdere hindernissen te negeren, al had ik daar niet altijd de controle over, soms verloor ik wel eens de grip …. om die nu zeker niet te verliezen op wat ik in de lettersoep ontdekt had, herhaalde ik ze in de vorm van wat aftelrijmpjes, hier en daar corrigeerde ik met balpen in mijn hoofd een woordje of ging ik anders rijmen ….
Daar was ik druk mee bezig geweest toen ik toegekomen was op het werk. Aan de drukpersen rechts van mij hadden collega’s drukpers in gesprek geweest, ik had ze zien staan - zij hadden me zien binnenkomen - ik had vrolijk goeiemorgen gezwaaid, zij hadden me nageaapt en hetzelfde gedaan …. Of was ik de aap geweest die na-aapte? Op de lange laan die als een soort algemene deler het atelier in 2 splitste kwamen heftruckjes op- en aangereden, ik kende ook wel wat truckjes, bestuurders knikten vriendelijk de ochtendgroet, ik knikkebolde ter herkenning terug. Langs hoge rekken had ik, tussen kapvormen door, Michel en Kurt aan de cilinderpers gebarend zien staan praten, zonder klank had ik mijn rechterarm wat opgetrokken en naar hen gezwaaid teneinde dat ook Kurt zou begrijpen wat ik die ochtend te zeggen had, hier en daar hadden collega’s een beetje vreemd opgekeken toen ik passeerde - ik had me afgevraagd of ik er misschien erg onuitgeslapen had uitgezien of wie weet hadden de teksten die ik nog steeds van buiten probeerde te leren gekke fronsen getrokken tussen de rimpels op mijn voorhoofd.
Ik vervolgde mijn pad en passeerde 2 mannen bij de verzending. De éne had me aangegaapt alsof ik dringend moest gaan plassen? Moest ik écht dringend plassen?
Ik sloeg af naar links en was nu bijna aan de kleedkamer, als ik daar niemand zou tegenkomen & die kans was redelijk groot, dan kon ik de eindspurt van de herhaling inzetten. De douchecabine was de ideale plek om teksten te herhalen alvorens aan de werkdag te beginnen …. dikwijls moesten ze daarna geduld hebben tot de middagpauze alvorens ze op een scherm vorm zouden krijgen.
De laatste bocht vlak bij de kleedkamer werd ingezet, daar was ik nog iemand tegengekomen & die had écht wel heel raar naar me gekeken … en ook een beetje gelachen … oei “ook ne goeiemorgen” … ik vroeg me af waarom ik me smal moest maken op een plek waar je elkaar gemakkelijk kon passeren zonder dat de éne zijn buik moest intrekken voor de andere ….
Alsof het maar niet tot me wou doordringen vroeg ik me pas aan de deur van de kleedkamer af wat ik daar in godsnaam met mijn fiets stond te doen??? Toen schoot ik keihard in de lach, maakte rechtsomkeer en passeerde weer het landschap vol papier, karton, cilinders, palletten, stapels, persen, machines jong en oud, alsook collega’s die niet meer zo gek naar me keken, maar vrolijk meelachten …
Ik parkeerde mijn fietske in de garage, daar waar ik het gebouw wat eerder op de ochtend was binnengeglipt, legde ‘m aan de ketting en liep nog eens langs een erehaag vol grapjes en opmerkingen.
De dag was in de toonaard van een laCH ingezet.
————
Toen de werkdag erop zat en het tijd was voor de zadelzit zocht ik koortsachtig naar de sleutels van mijn fietsslot, bijna onvindbaar tot ik merkte dat de sleutelbos met alles erop en eraan een hele werkdag aan mijn fietslot had hangen slingeren...
Ik dacht weer aan een aap en na-apen.
Mijn teksten hadden het die ochtend volledig van me overgenomen, ik kon er duidelijk niet meer
onderuit.
🐸
5x4 = eveneens te lezen op 30032023 op pagina VERS VAN DE DAG