Het beeld voor ons kleurde grijs, gewoon neutraal grijs & niet in 50 spannende tinten, al voelde ik af en toe toch graag wat romantiek in de lucht hangen, maar dan ééntje van een ander kaliber. In mijn rechteroorschelp weergalmde het licht tussen 2 bergen een vraag….
We hadden net een jumpke gedaan van de lift & dan was het altijd goed uitkijken geblazen welke richting iedereen uitgleed, …. In mijn herinnering betrof het een zetellift voor 4, gevuld met zitvlakken uit eenzelfde gezelschap. Alé hup, …. De neuzen in dezelfde richting tot we veilig uitgebold waren.
Toen pas hoorde ik de vraag weerklinken, mogelijk was het na alle concentratie al de zoveelste echo van één die op de lift reeds gesteld was geweest.
“Mannekes”
“Wette wa ta wij nog ni gezien ebbe?”
Terwijl de echo van de laatste klinkers tussen de bergflanken wegrolde, prikten we in voorwaartse richting met onze stokken in iets hard en kieperden ons met een laatste afstoot de diepte in. Net voor dat laatste zetje hadden we links van ons de glasbak, waarover sprake, achter ons gelaten … dat moet de moment geweest zijn dat de echo aan het rollen was gegaan. Het moet ook ongeveer de derde keer geweest zijn dat we vanaf dezelfde flank, telkens in een andere richting de afdaling hadden ingezet & dat we dus met onze latten al een paar keer boven datzelfde gebouwtje hadden hangen bungelen.
Mijn ooghoek had het dus al wel een paar keer opgevangen, maar in een sneeuwlandschap waar alles even wit en er hetzelfde uitziet waren anderen er gladjes aan voorbijgegleden. Dat was best mogelijk, want het gebouw leek op een speldenprik na niet eens op de grootte van een standaardformaat container uit de Antwerpse haven.
Waarom dacht ik nu toch aan die haven?
Misschien omdat de vraag met eenzelfde accent weerklonk?
Tegen de grijze lucht had het gebouw nauwelijks afgestoken, op een bewolkte dag zag je het niet eens van ver komen, zelfs niet van dichtbij zag je de zon in ruiten spelen …. In een fata morgana zou de weerspiegeling van een blauwe lucht het landschap heel anders gekleurd hebben.
Ik dacht aan een strakke blauwe lucht.
Ik dacht aan vorig jaar.
Ik dacht aan dezelfde bergflank.
Ook toen waren we van de lift gewipt en had ik ongetwijfeld vol concentratie de groene skibroek die ons op sleeptouw nam, meteen gevolgd tot aan de rand van de afgrond…. teneinde meteen klaar te staan om me mee in de diepte te storten …. Met een elegante? swung dwong ik mijn latten in een scherpe bocht naar rechts teneinde me haaks op de afdaling in parkeerstand tot stilstand te brengen.
Voor mij weerklonk de gulle lach van een reisleider, geweldige kerel die meestal de kop trok en die ik zag kijken in de richting van het vervolg van de groep. Ik wendde mijn blik in diezelfde richting en merkte op dat de anderen niet gevolgd waren. Die hadden elkaar ongetwijfeld wat spannends te vertellen… zo zag het er althans uit, maar we stonden te ver van de rest van de groep & konden hun gefluister niet horen….
Waren het pikante roddels?
Verhaaltjes voor het slapen gaan?
Gewoon wat weetjes die wij later wel te weten zouden komen?
Pittige details?
Ik blikte over mijn linkerschouder naar de afdaling die we zo meteen zouden inzetten.
Telkens weer had ik een klein stresske of eerder een grote onzekerheid over mijn skikunde, uiteindelijk was ik de énige van het gezelschap die als kind nooit geskied had en er pas op latere leeftijd aan begonnen was, …. Het voelde als een grote achterstand temidden van een groep geweldige skiërs. Tijdens die blik moet ik ongetwijfeld tot tien geteld hebben om weer een beetje tot rust te komen. Toen had ik nog niet geweten dat tot 10 misschien nog net de moeite was als het ging om een wiskundige berekening waarbij je een straal moest vermenigvuldigen met 2xPI.
Mijn hoofd maakte vanuit die diepte een beweging van 180° naar rechts en keek weer naar de 4 figuren die nog steeds op dezelfde plek stonden …. Alhoewel 4? ….. ondertussen had ééntje zich uit de ski’s gewurmd & zag ik hoe botten diepe indrukken nalieten in zachte sneeuw…
Het spoor, alsook de persoon die zich in beweging had gezet, verdween aan de voorkant van het gebouw dat fel had afgestoken tegen de blauwe lucht … in de reflecties van de ruiten was het zo’n dag geweest waarop je jezelf in glas kon bewonderen, alsook kon checken of je haar onder je skihelm nog wel in de juiste plooi lag.
De felgroen & -blauwe skibroek vol geduld begrepen niets van het gefezel tussen de andere drie ….
Nog veel minder van het bulderlachen dat nadien volgde ….
Oesj, we misten duidelijk dolle pret toen handjes de lucht in gingen, er meermaals op de billen werd geslagen, teneinde veel plezier nog wat te bekrachtigen … dat deed ook de echo die het lachen na-aapte / van vingers verstopt in wanten kon je niet zien waarnaar ze wezen, maar als je de richting van de armen volgde dan was het duidelijk naar het gebouw waarachter ééntje verdwenen was.
Toen werd het plots stil & stapte een figuur, die gezien de kledij die zij/hij droeg niet bij het gezelschap hoorde, kordaat op drie grappenmakers af ….
AIAI
AMBRAS?????
Onze reisleider en ik blikten in elkaars skibril, die door de frons van onze vraagtekens ongetwijfeld wat bewoog, waardoor we zeker wisten dat we ons hetzelfde afvroegen …. Daarna volgde er nog meer buldergelach, alsook bij ons nog meer vraagtekens.
De achterhoede kwam weer in beweging en voegde zich in een rijtje achter mister groene skibroek.
In het beste van onszelf werd de afdaling ingezet.
JIHAAAAAAAA ……
Als ik terugdenk aan de geweldige skireisjes en de hilarische verhalen/belevenissen tijdens die tripjes, dan vind ik het bijna jammer dat ik tijdens dit tafereel niet mee op de eerste rij aan het gebouw had deelgenomen aan een dolle grap…
Dit jaar was het me opgevallen dat er eentje nogal vaak gebruik maakte van een pitstop, teneinde een snelle plaspauze te benutten, terwijl ik bij aanvang van de reis eerder mezelf in die positie zag vanwege een blaasprobleem. Mogelijk was diezelfde persoon vorig jaar al zo’n plasteller geweest, maar was het me toen niet opgevallen, net zoals iemand die 3x voorbij eenzelfde gebouw skiet zonder het op te merken en er dan een kwisvraag over stelt.
In een déjà-vu sta ik aan de rand van een skipiste en voel ik de aanwezigheid van een geweldige man die achter mij staat. Ik blik naar de horizon en zie voetsporen in sneeuw verdwijnen, alsook bewegende reflecties in ruiten van een gebouw waarop in groene letters het woord “SKY TOILET” te lezen staat …. Aan de éne kant van het gebouw, daar waar ski’s door de eigenaar waren achtergelaten en diepe sneeuwsporen begonnen, stonden 3 anderen te konkelfoezen ….. grapje uithalen????
Het Sky toilet was 1 grote glasbak, ….. tuurlijk hadden we ons wel eens afgevraagd of je écht niet van buiten naar binnen kon kijken … al kon je je niet bedenken dat iemand écht zoiets zou ontwerpen. Terwijl de éne richting toilet vertrok bekokstoofden de anderen dat ze de plasser eens een poepke zouden laten ruiken & doen alsof je van buiten écht alles kon zien van wat er zich binnenin afspeelde ….
Zo waren ze na een tijdje hilarisch beginnen lachen & hadden ze een straf toerke toneel ten berde gebracht door te doen alsof ze echt meetelden met de toiletbezoeker en het afstropen en weer optrekken van een skibroek konden volgen.
Natuurlijk kon je van buitenuit geen kijkje binnenin nemen.
Het énige aan beweging dat je kon waarnemen in het gebouw waren silhouetten die het kleine kamertje in- en weer uitslopen wanneer de deur even op een kier kwam te staan, ….. dat was het énige moment waarop je leven binnen de 4 glaswanden kon waarnemen omdat daglicht dan ook van binnen even kon buitengluren.
Het was na zo’n moment geweest dat 3 jokers in een lachbui waren geschoten en tranen met tuiten hadden gelachen, ….
Ze hadden er alleen geen rekening mee gehouden dat er mogelijk nog andere toiletbezoekers in het gebouw aanwezig waren geweest en dat het wel eens file kon zijn waarin je je beurt geduldig moest afwachten, …. Ze hadden dubbel en dik met een onbekende staan lachen, …..
Kort daarna was er een onbekende vrouw, verontwaardigd over zoveel hilariteit, kordaat op de schuldigen afgestapt.
….. in een latere fase van de dag waren we het slachtoffer in kwestie nog tegengekomen tijdens de après-ski, …. Gelukkig kon ze er zelf om lachen ….
Dolle pret en een hilarisch verhaal aan de éne kant van de camera, maar even hilarisch was het verslag van degene die aan de spot ontkomen was en vol toeters en bellen vertelde over de commotie binnen het toiletgebouw en de paniek van een vrouw die misschien gedacht had op ’t gemakske te genieten van ‘the sky is the limit’ zichtbaar door brilleglas en doorzichtige ramen & plots gedacht moet hebben …. WTF, die zien mij hier doodleuk met de billen bloot, … in haar ogen stond ongetwijfeld geen dolle pret te lezen ….
Het zal je maar overkomen, ik zou vast en zeker dezelfde krampen gekregen hebben ….
In de éne positie van ’t lachen
In de andere positie waarschijnlijk buikkramp van paniek
Foei
Foei
Zo lachen met de mensen ….
Maar het zorgt wel voor goeie televisie hé …
Niet dan?
