De jaarwisseling was vlekkeloos verlopen

Her en der scandeerde ik dat 2024 onherroepelijk een geweldig jaar zou worden

Ik vond die vier écht fantastisch klinken

in herinnering herschreef ik het getal alsof het ooit mijn lievelingsgetal was geweest

Dat was het inderdaad ooit geweest

alsof het jaar nu al niet meer stuk kon

DORET

Ik ontvouwde de kaart van Nederland.

Die lag nu als één groot tafellaken gedrappeerd over de keukentafel.

Waarom verdiepte ik me, zo ver voorovergebogen, in analoge toestand over dit vraagstuk???

Digitaal had ik de puzzel niet weten te leggen.

 

Ik hoopte, met de gele-fluo-markerstift van het merk Stabilo, het plekje "Den Bosch" op de kaart te markeren.

Hoe dieper ik me over de kaart boog, hoe onleesbaarder steden, dorpen, gehuchten voor mijn ogen begonnen te dansen.

Ik ontwarde de knopen in mijn ongestreken haren en schoof mijn leesbril richting neus, misschien kon ik zo de plaats wél ontdekken.

 

Maar ook dat hielp niet.

 

Ik kon de plek nergens terugvinden.

Ik was er nochtans zeker van dat ze bestond.

 

Werkgerelateerd werd er bijna dagelijks naar die plek in Nederland gereden om er wat post te droppen bij postNL.

Bovendien kon ik mijn zoekveld sterk verkleinen, gezien het niet zo ver rijden was moest de plek ergens boven de landsgrens met België liggen.

 

Nogmaals speurde ik naar namen in de zuidrand op de kaart van Nederland.

2 woorden, 3 + 5 letters

Tevergeefs.

IVETTE

Het was lang niet de énige spraakverwarring in mijn leven.

Ik dacht aan hilarische tijden in gezelschap van Ivette, Luc, Tina, Nancy.

We kwamen zowat uit alle windstreken van het land, wat ook betekende dat we tijdens onze bijeenkomsten elkaars ABN een beetje probeerden op te krikken, teneinde alle misverstanden de wereld uit te werken.

 

Ons Ivette, die kon er écht wat van.

Een echte spraakwaterval! 

Om te kunnen volgen wat ze vertelde moest je wel snel zijn & alle punten, komma's, deel- & uitroeptekens zelf plaatsen.

Zeker stil te zwijgen over de vraagtekens.

 

Zo schetste ik haar jarenlang als een waardevolle, bovendien zéér amoureuze, dame.

Ze had het altijd maar over kussen, kussen, kussen ...

Soms durfde ik wel eens te denken - "oesj, krijgt die daar dan nooit genoeg van?" ...

 

Tot ik in een latere fase van onze vriendschap ontdekte dat ze het alleen maar over kuisen had gehad ....

 

Ongetwijfeld ontdekte ik in die latere fase van mijn leven eveneens dat ze niet noodzakelijk met het openbaar vervoer onderweg was als ze vertelde "ik zit in den bus" .... maar dat ze gewoon verdwaalde tussen wat takken en bomen op wandel in het bos.

 

De bossen van West-Vlaanderen.

06012024

Het was zover!

drie koningen, drie koningen, .......

Het selecte gezelschap genodigden mocht eindelijk het vervolg van mijn nieuwjaarsbrief aan flarden scheuren om vervolgens te ontdekken dat ze op 19042024 mee aan de feesttafel mochten aanschuiven om alzo samen mijn 57ste verjaardag te vieren.

Het was een speciale verjaardag, want die dag zou ik de 56 van mijn vader overtreffen.

Ik vond die vier nog steeds super klinken!!!

Ik had écht zin om te vieren.

 

 

 

26042024 

DE SPIEGEL IN DEN BOSCH

Met een oude tramkaart in de aanslag stapte ik op lijn 33 richting Merksem.

Ik zocht hoe ik mijn ticket kon ontwaarden, maar vond niet echt mijn weg door het bos.

De chauffeur blikte naar mijn kaart en moest ongetwijfeld lachen met de oude stempel.

 

Die kaart kon ik maar beter bij het oud papier droppen, daar zou ik niet ver meer mee komen.

Gelukkig had ik op het middaguur, wat een pauze inlaste op het werk, online dekking gezocht.

Ik had twee kaartjes gereserveerd die ik ter plaatse kon activeren.

 

De bestuurder van het voertuig waarschuwde me wel dat ik me aan het rond punt maar beter schrap zette om niet uit de bocht te vliegen.

 

Aan het rond punt waggelde ik inderdaad van hier naar ginder, maar mijn ticket was geactiveerd, zo was ik zeker geen zwartrijder.

 

Het voertuig zat overvol, ik vroeg me af of dat gebruikelijk was op dit uur van de dag.

Ik had al erg lang geen openbaar vervoer meer gebruikt, daarover getuigde de antieke kaart die ik nog op zak had gehad.

 

Het was bovendien verstandig geweest wat speling te nemen om naar de halte te lopen, naar mijn gevoel was het voertuig zelfs drie minuten te vroeg, iets wat je niet echt verwachtte als je al die verhalen over vertragingen  die in de media rondcirkelden geloofde.

 

Lijn 33 zat overladen vol, ik vond nog een plekje om de rit achterwaarts te beleven.

 

 

19042024

26042024 

Lijn 33 zat overladen vol, ik vond nog een plekje om de rit achterwaarts te beleven, tuurde langzaam en stilzwijgend door het raam, terwijl het voertuig zich in razendsnel tempo verder joeg.

Mijn schouder stak net iets uit boven de scheidingswand van metaal en glas.

In mijn tas zat een boek dat ik best nog wel eens herlezen wou.

"Knooppunt 5".

Ook die gele fluostift had ergens tussen mijn turnspullen gezeten.

Ik las niets.

Waarom voelde ik me toch zo?

Met een mistroostig gevoel en ongetwijfeld een verdrietige lach op mijn face drukte ik mijn rechterschouder tegen het harde, koude glas van het vensterraam.

 

Ik schrok.

Het glas voelde ijskoud aan.

Zo voelde ik me ook.

SUSY 

Het begon ongetwijfeld de dag na driekoningen.

Gaandeweg had ik het gevoel gekregen dat ik in alle feesteuforie, alleen maar onheil over mezelf had geroepen.

Had ik er verkeerd aan gedaan te willen feesten ten teken dat ik na 06012024 altijd ouder zou worden dan mijn vader?

 

Op 7 januari was ik, na een pauze van een kerstvakantie, weer naar Berchemse tennisvelden getrokken voor het vervolg van onze winterlessen.

 

Eerst had ik het niet door gehad, pas hélemaal op het einde had ik me afgevraagd of één van mijn tennismaatjes boos op me was.

 

De énige reden waarom ik me dat had afgevraagd was, omdat ze met de fiets in tegenovergestelde richting was vertrokken zonder nog iets tegen me te zeggen.

 

Normaal reden we na de les altijd in dezelfde richting huiswaarts.

 

Ik hield mezelf voor dat ik het me enkel maar verbeelde dat er wat aan de hand was.

 

 

KRISTIN 

Ik had het me wel degelijk niet ingebeeld, er was wat aan de hand geweest.

Dat had ik gemerkt 2 weken na die dag na driekoningen.

Toen was mijn tennismaatje wél in dezelfde richting huiswaarts vertrokken, maar had me daarbij met een verdwaasd gevoel achtergelaten. We waren niet samen huiswaarts gefietst.

Ze was me gepasseerd terwijl ik nog stond te frullen aan mijn fiets, ik had verwacht dat ze zou wachten om samen richting Mortsel te rijden, maar ze passeerde me met een blik vol haat, woede, destructie.

 

Ook toen was ik geschrokken van een ijskoud gevoel.

WOW, ..... als blikken konden doden ....

 

Ik had nog een fijne avond nageroepen, maar ze had niets teruggezegd.

Compleet ondersteboven was ik vol onbegrip huiswaarts gefietst, had via whatsapp een bericht nagestuurd om te vragen wat er aan de hand was, maar kreeg geen antwoord.

 

05022024 

Er gingen nog eens twee bittere weken voorbij alvorens ik tekst en uitleg kreeg.

Die kreeg ik niet zomaar, ik zou er om moeten smeken.

Toen het meer dan overduidelijk was dat iemand wel ontzettend boos op me was, zette ik zelf de eerste stap.

 

Eerst wou ze er graag nog een quiz van maken, maar neen, ik wist ECHT niet wat er aan de hand was, anders zou ik er toch niet naar vragen of bijna om smeken om te weten waarom iemand me zo duidelijk en openbaar blikken vol haat toewierp.

 

Het feit dat ik niet wist wat er aan de hand was, was al een schandaal op zich : na tekst en uitleg, waarvan ik niets begreep en me eveneens niet kon voorstellen dat het effectief ook zo gebeurd was, probeerde ik me te verdedigen en eventuele excuses aan te bieden, voor een feit waarvan ik me niet eens kon voorstellen dat ik haar bij de andere vrienden op de tennisclub belachelijk had gemaakt.

 

Klopte dat wel?

 

Het feit dat ik het dan ook niet eens wist of me niet eens meer herinnerde werd gedagtekend als het volgende schandaal.

Excuses hoefden dan ook niet / ze vond het zo dieptriest dat ik het niet eens wist dat ik dat gedaan had.

 

Ze stapte op de fiets richting huiswaarts en liet me duidelijk verstaan dat ze niets meer van me moest hebben en vooral niets meer met me te maken wou hebben.

Dat liet ze in de weken daarna meer dan duidelijk verstaan.

 

Ik begreep er niets van, stond perplex, als aan de grond genageld.

 

 

LUC 

IK DACHT AAN HET MONSTER, WAARVOOR LUC ME OP EEN MADEIRAS STRAND IN 2018 VERSLETEN HAD? 

 

26042024 

Ik blikte naar mezelf in het glas van de ruit waartegen ik geleund hing en vroeg me af wanneer het beginnen regenen was.

Het was geen regen.

 

Ik zag hoe tranen zich langzaam uit mijn ooghoeken ontrolden en over de ruit naar beneden liepen.

 

Eerder die 5de februari had een collega zich ziek gemeld, eerst gewoon ziek, maar in een latere fase was dat ziek zijn voor een maand, daarna een tweede maand .....

 

De spanning binnen het team had er niet om gelogen.

 

Ik kon ook wel een rekensom maken en telde 1 plus één op en kwam weer tot dezelfde slotsom, het feit dat die collega na twee maand nog wel terugkeerde, maar nooit meer binnen hetzelfde team en dat antwoorden alsook vragen uitbleven deden steeds meer de vraag rijzen ...

 

 

BEN IK ECHT DAT ONUITSTAANBARE MONSTER? 

TOM 

Met de optelsom tennis + werk, die een negatieve berekening opleverde, probeerde ik in mijn achterhoofd een feestje te organiseren. Op een bepaalde manier leek het allemaal niet meer zo leuk of evident.

 

Ik vroeg me af of ik eigenlijk wel vrienden had & kuste ergens toch ook wel mijn twee pollekes dat ik de tenniskliek niet had uitgenodigd.

 

Daarover had ik in december nog getwijfeld, .... twijfel die dateerde van voor de wetenschap dat er ééntje uit de groep vol haat zat naar mij toe (later besefte ik dat dat al van ergens begin november moest dateren, maar dus pas 3 maand later te weten gekomen, die naïeve Meys toch)

 

Als ik de tennisrakkers zou uitnodigen dan was het iedereen, of niemand.

Maar de teller van genodigden stond al ongeveer op veertig & dat vond ik best al meer dan genoeg, dus nodigde niemand van de huidige kliek uit. Gelukkig maar achteraf gezien, het zou alleen maar voor onnodige spanningen gezorgd hebben.

 

Tevens was ik in december zonder verwarming komen te zitten.

Misschien was het toen al de voorbode van de kilte die ik zou voelen aan het vensterraam van lijn 33?!

 

 

MAART 

Terwijl ik struggelde met de onbegrijpelijke interactie van een tennismaatje, slaagde ik er in  januari wel in iemand te stekken te krijgen om het water en de gas weer door de verwarmingselementen te jagen, zodat de kilte weer wat uit mijn huis, leven en lijf kon trekken.

 

Ik had een goed gevoel bij Tom, een greep 'm bij de kraag voor nog wat andere klussen.

Ik hoopte het slechte gevoel van januari/februari weer snel kwijt te geraken en begon weer volop te plannen voor 19042024.

 

De klok tikte steeds sneller dichterbij en er viel nog veel te regelen.

 

met een Tom achter de hand die begin maart zou starten met wat verfraaiingswerkjes zag ik het weer hélemaal zitten.

 

Ik was nog steeds in de mood om te "4-en".

 

 

HERMAN 

Begin maart stuurde Tom zijn kat.

Het kookwater in mezelf  ging weer stilaan beginnen kolken.

Na een catastrofale januari en februari toch ook niet de beurt aan maart zekers hé....

 

Bijna gaf ik de pijp aan Maart'en toen ik halverwege de maand zwaar ziek werd.

Zelfs zo ziek dat de knappe Herman me een weekje thuis schreef.

Een unicum in het ziekteverzuim van de Meys.

 

Ik voelde me zowaar als het onkruid in de tuin.

Ik zou niet vergaan....

 

Al verging het me niet vol rozengeur en maneschijn.

 

Ergens de derde week van maart begon Tom toch aan de eerste stofwolken.

Ik wist niet in hoeverre mijn hoestbuien daartegen bestand waren, maar het was alvast een begin.

 

 

26042024 

DE SPIEGEL IN DEN BOSCH

ik hang nog steeds half doorgezakt tegen het klammige vensterraam, terwijl het hobbelen van het voertuig me lichtjes door elkaar klutst. Ik vermoed dat het van mijn schooltijd geleden is dat ik op zulk openbaar vervoer gestapt ben.

 

Ik hoor een ping en een rood licht flakkert op.

Iemand vraagt om een stop & ik slik mijn tranen weg en bedenk me dat ik ook wel een stop wil inlassen.

Hoelang zal ik nog met dit gevoel blijven rondlopen???

 

Tom heeft er de randjes afgelopen, schandalig hoe hij de werken heeft uitgevoerd, hoe hij me zonder licht in de gang achterliet, een tuin vol opgesoupeerde sigarettenpeuken verliet en amper 1/vierde van de geplande klussen uitvoerde.

 

Ik ging er de feestpret niet door laten bederven en het werd inderdaad een:

MEGAGESLAAGD, SUPERFANTASTISCH FEEST!!!

Waarom voelde ik me een week later dan alweer zo intriest?

 

Ik had me het weekend nadien zo goed gevoeld, ik had megahard nagenoten.

Maar op maandag was dat vreemde triestige gevoel weer in mij geslopen.

 

Tom wou ik onder geen enkele voorwaarde meer toegang tot mijn huis verschaffen.

Betekende wel dat ik met half afgewerkte knutsels zat, waarvoor ik nu andere vakmannen moest aanschrijven.

 

Het leek wel of ik helemaal van tevoren de klus weer moest gaan klaren, al klopte dat nooit helemaal natuurlijk.

 

Met Tom was ik wel 7 stappen vooruit gegaan, maar enigszins ook weer 2 achteruit, dus het bleef toch ergens als een domper nazinderen.

 

Bovendien had ik de dag voor mijn feest mijn stalen ros voor onherstelbaar verklaard.

Een domper bovenop, waarvan ik nog niet goed wist wat ermee aan te vangen.

 

DEN 33 

In schrik op van de ping, een rood licht dat aanfloept en het voertuig dat bruusk stopt aan een halte.

Mensen verlaten het voertuig, anderen stappen op en ontwaarden hun ticket.

 

Een koppel, waarvan ik vermoed dat ze net iets ouder zijn dan mezelf, ploffen neer aan de andere kant van het gangpad. Ze schokkelen mee in dezelfde rijrichting.

 

De man komt me bekend voor, alleen kan ik niet echt registreren vanwaar ik hem mogelijk ken.

 

Ik tuur weer door het raam en vraag me af of ik niet beter zou lezen in het boek dat ik bij me heb ipv me zo triestig te voelen, maar ik weet eveneens dat ik in deze toestand geen letter uit het boek zal absorberen.

 

We rijden voorbij gezellige terrasjes, caféetjes, restaurants .... ik zoek naar straatnamen en lees op een blauw bord in witte letters "Gitschotenlei" ....

Hoezooooo, dat is toch niet zover van bij mij thuis???, en ik lijk al een eeuwigheid onderweg, maar de lijn die hobbelt natuurlijk  ook wel in wat omweggetjes.

 

Ik vraag me af waarom ik zo'n gezellige buurt, écht vlakbij, niet ken.

Ik neem me steevast voor er in de zomer eens op verkenning te gaan.

 

Het lijnvehikel dendert verder over kasseien, mijn gevoel wordt er niet beter op.

 

Hopelijk kan ik wat ontstressen op de turntraining.

Dat is alvast het doel van deze reis.

 

Mijnen Tuur, achtergelaten voor het leven in een Kontichse Citroën garage heeft er voor gezorgd dat ik nu op de bus lijn 33 zit die tussen Borgerhout en Deurne ergens stropt tussen druk verkeer.

Ik ben niet hélemaal zeker of dat gebruikelijk is op dit uur van de avond.

 

Stapsgewijs gaat het verkeer maar mondjesmaat vooruit.

 

Met een glazige blik spot ik auto's in het verkeer en vraag me af wat ik zal doen.

Toch maar een nieuwe auto overwegen?

Ik tuur in het voertuig dat naast de bus komt gereden en halt houdt ter hoogte van mijn zitplaats

 

Op de achterbank zie ik twee mensen zitten.

Het lijkt me een koppel net iets ouder dan mij.

Ergens heb ik het gevoel dat ik hen ken, maar dat zou wel heel toevallig zijn natuurlijk.

 

Al kan het mogelijk wel.

 

Ik blijf naar rechts staren terwijl ik me afvraag wie die mensen zijn & waar ik hen mogelijk ooit ben tegengekomen.

Mijn gedachtenballon wordt doorprikt als de auto doorrijdt.

 

De bus staat nog steeds stil.

 

Ter afwiseeling wend ik mijn blik weg van het raam, weer naar links, naar het koppel dat aan één van de vorige haltes was opgestapt.

 

Ik schrik van de déjà-vu....

 

Hoezoooooooo???

Daarnet zaten die nog op de achterbank van de auto naast de bus.

Ik kan het niet meer verifiëren, want de auto is alweer weg.

 

En dan weet ik het weer.

Alles heeft zijn reflecties ...

 

Heel even zat ik met sombere gedachten, die ik gereflecteerd zag in de weerspiegeling van het raam van een bus.

 

Toen de reflectie verdween wist ik dat het weer tijd was de draad op te pikken met de realiteit.

 

Dat was wat ik moest doen & wat ik uiteindelijk ook deed.